Slogan Maart

De stad kleurt al paars, geel en groen
als teken van een vroege lente
vogels kwetteren de winter weg en
de zon verzacht het verdriet om al
diegenen die ons zijn ontvallen

DKO - AANGESPOELDE GEDICHTEN VAN DE LEERLINGEN VAN LITERAIRE CREATIE 2014 (Ellen KIl, Martine Verschueren, Annemie Vorsselmans, Dette Van Zeeland, Ann Willemen en Sonja Beernaert).

Nacht.

‘s Nachts is het donker

af en toe ook overdag:

als er een serieuze regenbui

in de lucht hangt

Mysterie.

Ongure buurten.

Verdachte personages en

misdaad.

In het donker gebeurt veel

In het verborgene.

Soms

Is donker gezellig:

Een verliefd stelletje kijkt naar de sterrenhemel,

Een duistere kamer staat vol brandende kaarsjes

(maar dan is het natuurlijk niet meer donker).

Donker is een geheimzinnige leegte,

waarin je verloren dreigt te lopen,

schimmen en geesten herleven,

hun eigen gang gaan.

Ann

papaverrood

het snoepje

op de kast

meisje staat op tippen

mislukt !

Ann

                         

Steentje

Grof scherp

Zeving draaiing slijping

Zijde vlak ring broche

Schittering straling verblinding

Fijn zacht

Ann

                                                                                  

Is dit dan wat men noemt liefde ?

Hoe ik in zijn ogen keek en alleen maar warmte zag. Hoe hij met z’n hand zachtjes mijn kaak beroerde en de tijd even leek stil te staan. Hij hoefde geen tedere woordjes te fluisteren. Ik voelde hoe hij mij genegen was door de liefkozende manier waarop hij met z’n andere hand door m’n haren woelde  … En hoe dan plots zijn lippen mijn mond zachtjes aanraakten… Een zoenen dat overging in een hartstochtelijke kus. Voor de tweede maal die avond leek er van tijd even geen sprake. M’n hoofd werd licht. Ik vleide me in z’n armen.

Ann

BIANCA CASTAFIORE

Laa lalalalala laaaaa

Laa lalalalala laaaaa

Lala lala lala  laaaaa

Lala lala lala  laaaaa

La aha aha aha aha ha haaaaa

La aha aha aha aha ha haaaaa

Ann

In stilte zit ik te tobben. Tijd tikt, ik knik naar mezelf. Ik hou van hem, ik hou niet van hem. Hij is de ware, hij is een leugen. Zijn parfum stinkt naar kaas. Hij is altijd vrolijk, steeds opgefokt. Verse eieren brengt hij mee, kippen kapt hij de kop af. Hij kan niet zonder mij, zit me achterna als een schoothond. Aan één stuk door praat hij, enthousiast, als een gek. Ik bewonder zijn filosofische wijsheid, haat zijn onhandigheid. Plots een bons, geklop. Ik stop met tobben en loop hem tegemoet. Mijn lief.

Ellen

Sorry Raymond,

Vorige keer won jij de trofee

’t Kunnen niet steeds dezelfde zijn

Ook al vond je het wel fijn

Maar er dingen nog mannen mee /

Neem nu ‘Ramses’ voor een keer

Hij kan de concurrentie aan

Met alles wat hij heeft gedaan

Al komt er nu helaas niks meer /

Dan is er nog ‘De Groot’

Die kan mij nog bekoren

Muziek gemaakt voor mijn oren

En die is nog niet dood /

Verder is er nog ‘De Kris’

Die wordt veel te weinig gehoord

Al heeft hij mooie dingen verwoord

Zijn ‘Amsterdam’ is toch niet mis? /

Om bij de doden te blijven

‘De Craene’ vond ik nog eens top

Zijn teksten zaten er steeds op

En geen muziek voor oude wijven /

Raymond, zo kan je zien

Je bent niet de enige in mijn leven

Die aan alles zin kan geven

Ook al verdien je wel een tien!

Annemie

Man zoekt vrouw

Vrouw zoekt man

Vrouw zoekt vrouw

Man zoekt man

Ik ben blij dat het hier nog kan

Er zij landen waar het niet mag

Daar betaalt hij een hoog bedrag

Als hij verliefd wordt op een man

’t Liefst belooft zij haar trouw

Willen zij samen een kind

Dat zich nu nog elders bevindt

Eeuwige trouw aan haar liefste vrouw

Wie veracht er nu mensen

Om wie zij willen zijn?

Ook al vind u het niet fijn

Zij hebben maar gewone wensen

Annemie

Eindelijk dacht ik

Ze doen er eens wat aan

Syrië verdomme

Al veel te lang te ver !

Grote vergadering dus

Allen daar naartoe

Montreux, daar zou ’t gebeuren !

Maar oeps, wat nu ?

Kleine fout, even over ’t hoofd gezien:

Jaarlijkse horlogebeurs

daar in mooi Montreux

’t hele circ verhuizen dus

100 doden verder

Ann

De Lijn heeft weer een grandioos idee

Inzetten gaan ze op de stad

’t platteland trekt maar z’n plan

Veel volk heeft het gehad

Meer auto’s op de baan dus weer

Vervuiling, file , accident

Kinderen, bejaarde medemens,

Uw leven is nog waard een cent !

Ann

Eindelijk reactie

Tegen de i-pad

Geef kinderen om te tekenen

Simpelweg een blad

Haal ze weg nu meteen

 Weg voor die PC

Laat een kind toch kind zijn

Trots op zijn  idee

Ann

Oh arm provinciehuis,

Wat vangt men met je aan

Je majestueuze toren

Parmantig over ’t stad

Het zal niet lang meer duren

Of ook hij gaat genadeloos plat

Te duur voor renovatie

Zo heeft men mij verteld

Herbouwen is goedkoper

Gevaarlijk die asbest

Ach, geld is er genoeg nietwaar

Geniet van wat  nog rest

Ann

ALS IK DANS…

Plier, plier, plier

Pas de chat

Tournez en dedans

Tournez en dehors

En jump, jump,

JUMP, SWING

Contraction, release

Chassez, chassez, chassez,

Coup de pied

 Ik kan goed mee !

Ik vlieg en ik zweef

Voel fantastisch dat ik LEEF !

Ik kan het, ik doe het

Dank je wel aan ’t publiek

En aan God voor ’t talent

IK BEN AL DANSEND VERWEND !

Ann

Mijn ideale stad

Een stad zonder winkels

Frietjes op het strand

Mijn ideale stad

Zonder auto’s, zonder brommers

Wandelaars, hand in hand

Kinderen lachen

Om de regen

Onder moeders paraplu

Oudjes neuriën

In de rij

Smullen van hier en nu

Ellen

Vriendschap

Vriendschap is zeggen:

“Die taart smaakt naar nog.”

Terwijl ze smaakt naar caoutchouc

Haar kat strelen

Ook als ze met haar nagels

Haken maakt in je broek

Juichen, schreeuwen, dansen

Als haar favoriete ploeg wint

Als haar god zijn celstraf kan ontlopen

Luisteren naar lange verhalen

Met de voeten op de zetel

Geen woord gewikt, geen woord gewogen

Ellen

 De muziek in mijn leven

Je stem

Een bliksem, donder

Waterval, een beekje

Soms een zachte zuiderwind

Altijd vurig, steeds verwonderd

Ellen

Een droom

Een droom van jij en ik, achttien

Arm in arm, een goed rapport

Huppelend door de gang

Klaar een weg door zee te banen

Met twee, alleen

Klappend in de handen

Fluitend als vogels

Storten we, het leven tegemoet

Ellen

Het vallen van de sneeuw

Vlokken dwarrelen neer

Omarmen de aarde

Als een warme deken

Vuil verstopt, een drol omfloerst

Tot de mens zijn zout strooit

En eigen smurrie bovenhaalt

Ellen

De winterzon

De winterzon geeft zombies kleur

Doet monden in slaapzakken lachen

Laat ijzige vingers dooien

Voelt warmer aan dan kerstlicht

Ellen

Zee

Een zandkasteel, een dam

Ik slok ze op

Een brief in een fles

Ik slok hem op

Schepen, gletsjers, de aarde

Ik slok ze op

Zelfs Noach kan mij niet dwingen

Wanneer ik niet wil

Ellen

WAT NU VOLGT IS TE BRAAF

De mars naar ’t stadhuis in oktober,

door velen als startschot aanzien,

die leek me toen niet al te sober,

met veel leedvermaak bovendien.

De eerste zin was :”Zet die ploat af !”,

er klonk toen een ander geluid.

Sindsdien ging ’t voor velen bergaf

en angst kroop toen onder hun huid.

Makak heten is plots relatief

‘ze beelden het zich toch maar in’.

‘War on drugs’ werd hét beleidsmotief,

al heeft dit geen enkele zin.

En wat hebben de scholen gekregen ?

Met minder presteren ze meer.

D’Antwerpse flikken daarentegen

die krijgen meer blauw keer op keer.

Cultuur wordt argwanend bekeken,

zij lopen zo niet in de rij.

Regenboogkleuren gaan verbleken,

ook t-shirts zijn niet meer echt vrij.

Als we dit op voorhand eens wisten,

ach, zo raken we nergens heen.

Maar kom, Sinjoor, laat je niet kisten,

want ’t Stad blijft toch van iedereen.

Martine

DANSWONDER

Als ik dans

wil ik Tina Turner achterna,

die is toch niet zo soepel meer.

Als ik dans

wil ik ’t Zwanenmeer in,

dat is niet zo diep meer.

Als ik dans

wil ‘k bij Alex Agnew headbangen,

diens haar is niet zo lang meer.

Als ik dans

wil ik de Vogeltjesdans tsjilpen,

dat is niet zo hip meer.

Als ik dans

wil ik gewoon stilstaan,

ik ben niet zo jong meer.

Martine

Volwassen

Mama leert vogels

Vliegen uit hun warme nest

Tot de kat ze vangt

Ellen

Knuffelrock

En op en neer

En heen en weer

Terwijl de presentator praat

Op het ritme van de plaat

Lik ik langs mijn lippen

Begin ik op het bed te wippen

Hij heeft een zwoele, warme stem

Ik droom steeds dat ik bij hem ben

Ik kreun, ik hijg, erin, eruit

De vonken springen van mijn huid

Ik zweet de climax tegemoet

Elf uur het nieuws. Ik schreeuw het uit

Smijt woest de radio door de ruit

Een vriend, nu kwijt, voorgoed

Ellen

Zijderups

Je groeit, valt niet op

Eet blad, klaar om te vliegen

Als vlinder, roomwit

Tot een vrouw je afwikkelt

Aan een zijden draad, morsdood

Ellen

Technisch wonder

Bompa kreeg als cadeau

Een gsm met bluetooth

Touchscreen, internet…

Belt Kevin in plaats van Koen

Stuurt lege sms’jes

Ellen

HOE ZOU HET MET HITLER ZIJN ?

Stil, luister, ik sta hier te kloppen

en ‘k vraag U : “Is er geen belet ?”

U wordt wit, U wilt zich verstoppen

want voor U staat Dolf, het skelet.

Ik ben lang geleden geboren,

toen ‘k dood ging, werd het dolle pret.

Sindsdien ben ik kilo’s verloren,

dat is zo : ik ben een skelet.

De wormen, zij aten mijn darmen

mijn longen, mijn hart, al mijn vet.

Mijn hersens kregen geen erbarmen,

zo werd ik meer en meer skelet.

Het is om zeep dat ik nu bedel,

want elk bot poets ik, rein en net.

Mijn dijbeen, een rib en mijn schedel

Dolf is op aard ’t knapste skelet.

Martine

Sneeuwvlok nat en koud

Zachtjes tegen struiken aan

Wandeling gedaan

Rustend op het klamme hout

Regen maakt jou ongedaan

Annemie

Hij is niet mijn baas

Hij denkt dat wel, domme Klaas

Is zo’n man van doen?

Hij verdient meer loon dan ik

Maar ik werk wel voor zijn poen

Annemie

Gisteren droomde ik van sneeuw

Van de rust die sneeuw geeft

Van al het pure dat het heeft

Wachten op die eerste sneeuw, lijkt een eeuw

Vandaag droom ik van veel zon

Vrolijk, langs het water op de fiets

Zomaar fietsen, naar het … niets

Eten, drinken, lachen, van alles een ton

Ik ben geboren in het verkeerde land

Eén met te weinig zon en sneeuw

Toch heb ik er mijn hart aan verpand

Nu hoef ik niet met zo’n boot mee

Vol van angst, zoekend naar wat geluk

In dit land leef ik zonder heimwee

Annemie

Muziek

Bijna 40 jaar geleden

Kwam jij mijn leven binnengereden

Niet fysiek

Wel met jouw muziek

Velen waren uitverkoren, weinigen was het gegeven

Om stand te houden in mijn leven

De juiste letters op wondermooie noten

Raymond, jouw liedjes passen bij mij als gegoten

Annemie

Vriendschap 

Veel te laat besef ik wat voor een vriend jij was

Nu weet ik op wie ik steeds rekende

Wij kenden mekaar van in de klas

Een mooie tijd die o zoveel betekende

De momenten met jou waren bijzonder fijn

Jij, mijn vriend, bent niet meer

Ik moet verder met die pijn

Annemie

Mijn ideale stad

Fietsen op de stoep

Lachen op de tram

Kwetteren in het park

Vrolijk op de bus

Niemand ziek, geen kliniek

Dansen op de straat

Dat is het, waar het in mijn stad om gaat

Annemie

Sneeuw

Ieder vlokje wit en puur

Is zijn weg kwijt

Maar na iets meer dan een uur

Zie ik een wit tapijt

Annemie

De zee

In het diepste van buik laat ik leven.

Aan alle anderen heb ik veel te geven.

Voor een frisse duik, maken jullie van mij gebruik.

Ook voor vervoer, voeding en reizen,

Bedingen jullie bij mij gunstige prijzen.

Plots krijg ik een gril.

Dan neem ik terug.

Soms veel. Vaak iets.

Ook al is dat leven nog pril.

Annemie

  

Mijn ideale stad

Wat ga ik er graag op pad

Om ’t verleden te proeven

Of gewoon wat te vertoeven

Op de Groenplaats , aan ’t Scheld

Zelfs van de Vlaaikensgang sta je versteld

Mijn ideale stad

Is een kleurrijk bad

Van smaken, kleuren en geuren

Met massa’s soorten deuren

Park, terrasje  of  bij de buren

‘k Zal je wel een kaartje sturen

Ann

Je hebt me nauwelijks gezien

En toch weet je het

Je hebt me amper gehoord

En toch weet je het

Ik hoef je nauwelijks iets uit te leggen

Want je weet het

Jij bent niet zomaar een kennis, een toevallige buur …

Maar dat weet je

Ann

 

                                                     Uitbundig sta ik mee te brullen

Of heupwieg me door de kamer

Start nu maar die polonaise

Zwaaien maar  met die servet

Langzaam komen  klanken  tot me

Tranen banen zich een weg

Of ik wordt zo weggezogen

Die ene stem schenkt mij een lach

Beatles, Bach  of Brel

Pokerface tot  Vier Seizoenen

Ann Christy , Dalidah , Celine Dion

Die moeten bij m’n leven horen

Kleinkunst, musical of pop

Neen, ik kan echt niet zonder

Pak je m’n muziek weg

‘k Zal van me laten horen

Ann

Bushalte

Even wachten …

Koud aan de voeten

Even wachten …

Handen wrijven

En nóg even wachten …

Hé, een vlokje  ?!

Nog éven wachten …

Vlokje twee en drie en vier

Bus rijd maar door :

Ik blijf lekker hier

Ann

                                                                       Begrafenis

Droevige boel

Op’ t kerkhof

Nog even groeten

Doffe ellende

Die intrieste lucht

Een laatste blik

Wou ik nog iets zeggen ?

De zon

Breekt door

Ik weet het weer :

Jij was een warme

Een liefhebbende vrouw

Ann

Neergedwarreld blad

Weerom verloren kansen

Heimwee naar wat komt

Ann

Angstig rond kijkend

Huiverend om wat niet is

Zichtbaar noch  tastbaar

Nu niet stilstaan , verdergaan

Omarm wat is en overwin

Ann

Vaak zag je hem staan

Een niet al te nette heer

Baard één meter lang

Noemde zich straatmuzikant

Van een fluitje van een cent

Ann

vlokje na vlokje

tot een dik tapijt

wit

witter

een lawine raast.

Martine

Falderalderie

falderalderipera.

‘k Zing een noot en zie

’t leven wordt een opera.

Hoe zou d’ aarde zijn

zonder een lied tralala ?

Niet eens half zo fijn,

dagen zonder troebaba.

Martine

alles gaat mis,

alles, maar dan ook

echt alles.

geraak niet uit mijn sloffen

geraak niet in mijn schoenen

geen water uit de kraan

geen zeep in het bakje

het valt me op dat – eens

wakker –

de dag niet meer

stuk kan

Martine

  

scherpe Noordenwind

gierend en huilend geluid

ijzige kilte

tastende, zoekende mens

gevonden geborgenheid

Martine

MUURVAST

Ik zit vast in de lift

Geen alarm, geen mens te horen

Ik zit vast tussen muren

Doffe dreunen, opgeslokt

Ik zit vast in een koekendoos

Vol vlekken, rood en blauw

Ik zit vast in een koker

Wat ruist er in mijn hoofd?

Ik zit vast tussen stemmen

Ze wensen me dood

Ik zit vast tussen mijn tralies

Spring weg, tot het behang

Ik zit vast in eigen bloed

Een vlieg tegen de muur

Ellen

Ik woon nu in een tent

Samen met papa en mijn zus

In een tent waar niemand ons kent

Ik mis mijn knuffels en ons huis

Dat huis was mijn thuis

Onze vlucht was lang en vol gevaar

Kogels alom

Op een donker pad waarvan niemand wist naar waar

Mama bleef daar

Te zwaar gewond

Zie ik haar ooit terug?

En gezond?

Morgen gaan wij aan boord

Naar een ander, veiliger oord

Ik mis mijn knuffels en ons huis

Dat huis was mijn thuis.

Ik ga naar school in het nieuwe land

Met niemand hier voel ik een band

Annemie

Ik word gek!

Mijn moeder is tachtig.

Dus volg ik haar aandachtig.

Heb ik daarbij nog een kind

Dat aandacht heel normaal vindt.

Daarenboven is er die vriend

Die uit gebrek aan sociaal contact

Steeds meer aan mij plakt.

Ik word gek!

De strijk moet gedaan.

Waar haal ik in godsnaam de tijd vandaan.

Ga ik ook nog eens naar de klas

Ten koste van de was en de plas.

Ik ben gek!

Behalve de moeder, het kind, de vriend, de strijk en de klas

Heb ik nog een voltijdse baan.

Wat doet een mens zichzelf toch aan!

Annemie

Lang geleden gebeurde het in een droom.

Ik klom in een boom.

Daar gleed ik uit over een schil.

En ik brak mijn bil.

Toen viel er een emmer water over mijn hoofd.

Ik was verdoofd.

Daarna kreeg ik een taart in mijn gezicht.

Ik zocht bang naar het licht.

Daarbij struikelde ik en viel op de grond.

Zo was het dat mijn moeder mij vond.

Een kleine meid naast haar bedje.

Voor haar waren dromen geen pretje.

Annemie

Ik heb zin in chocola

Ik heb zin in marmela

Ik heb zin in soep

Ik heb zin in snoep

Ik heb zin in chocoladepudding

Ik heb zin in kip met een vulling

Ik heb zin in een kalfslapje

Ik heb zin in een fruitpapje

Ik heb zin in paling

Ik heb zin in haring

Ik heb zin in konijn

Ik heb zin in wijn

Ik heb zin in een kroket

Ik heb zin in heel veel pret

Annemie

Wij zijn de wereld    (parodie   We are the World)

Zou er ooit een tijd komen

Dat we ons geroepen voelen

Dat we denken, dat we 't samen moeten doen?

Ja, er gaan misschien wel mensen dood

Er zijn vast ergens mensen in nood

Maar wat hebben wij daarmee van doen?

De wereld is er slecht aan toe..

Dat is toch zeker een groot verzinsel?

Iedereen moet toch op zichzelf letten

Dat is een goed beginsel

Ach ja, dat is toch hoe het is

Want wij, wij leven prima, op onszelf

Wij zijn de wereld

Wij zijn de kinderen

Wij genieten van elke dag

Dus laat ons lekker met rust

We hebben een keus gemaakt

We redden ons eigen leven

Ja het is waar, wij plukken de dag

Jij en ik

We kunnen toch moeilijk centjes sturen

We weten dat dat eeuwig gaat duren

O nee, wij zitten hier goed, tussen onze vier muren

Andere mensen hebben t misschien wel slecht

Dat wordt toch wel eens gezegd

Maar hey, ik heb ook wel eens een rothumeur

Dan begint ik toch ook niet met zo'n gezeur?

Wij zijn de wereld

Wij zijn de kinderen

Wij genieten van elke dag

Dus laat ons lekker met rust

We hebben een keus gemaakt

We redden ons eigen leven

O ja, het is waar, wij plukken de dag

Jij en ik

Dette

Verward

Ze kijkt verwilderd uit haar grote, mooie ogen. Daarachter zit iets rommeligs. Maar zij heeft er geen erg in, geen last van. Ze accepteert het leven in al haar absurditeit, speelt ermee en lacht. Slaat haar benen over elkaar, haar wollen sokken vuil. Een soort gelatenheid hangt om haar heen. Het is heerlijk om te zien. Haar haar in de war.

Dette

Wolken

Wolken zijn golven. Evengoed.

Ze worden gevormd door dezelfde krachten.

Golven zijn geen wolken. Dat is wel vreemd.

Dette

Het park

Het pretpark. Het wagenpark. Het stadspark.

Het parkzicht. De parkstad. Het parkgedicht.

De parkman. Het parkkind. Het parkverbod.

De parkwacht. Het parkeerverbod. De parkiet.

Dette

De auto

Broem, broem

Doet de auto

Waar is de auto?

Ik zie hem niet.

Broem, broem

Waar is hij?

Kan jij hem zien?

Of jij?

Welke kleur heeft de auto?

Geel?

Nee, het is een witte auto

Is hij groot?

Heel groot?

Nee, het is een kleine auto.

Ik zie hem.

Ja!

Waar is de auto dan?

Achter de zetel?

Nee, er is geen auto achter de zetel.

Maar waar is de auto toch?

Onder de stoel?

Nee, hij is niet onder de stoel.

Kijk, ik zie hem

Daar ……………………….

Sonja

Plasticine

Zoveel kleurtjes

Geel, blauw, groen, paars

Welk kleurtje ga je nemen?

Hmm

Rood vind ik mooi

En oranje

En paars

En groen

En welke kleur wil je graag?

Hmm

Mag ik

….

Ik weet het niet.

Weet je wat.

Ik geef je rood

Doe het doosje maar open.

Goed zo

Eerst het dekseltje opendraaien.

Niet opendraaien

Dat lukt niet,

openklikken

floeps het deksteltje ligt op de grond

OOh

Wat zit er in het potje?

Rood

En als ik het potje beweeg,

Blubbert het

Blubbert , blubbert

De plasticine

Ik neem de plasticine uit het potje

En de plasticine valt in mijn rechterhand

En ik gooi het in mijn linkerhand

Ik leg het op de tafel

En rol een worstje

Sonja

Ze krioelt over hem heen.

Als een spin die de weg niet weet,

in een land waar ze nooit was.

Alsof ze iets te zoeken heeft op de aardbol van zijn hoofd.

Linksom en rechtsom

kruipt ze en hangt met al haar gewicht om zijn schouders.

Met een ruw gebaar duwt hij haar weg.

Steeds weer, repetitief, haalt hij met een gelaten ergernis

haar lichaamsdelen van zijn lijf.

Weg, doe weg.

Maar ze blijft.

Ze kent dit land.

Het is haar vader.

Ze wil niets liever dan tegelijk

op alle plekjes zijn die haar vader is.

Als ze op een stoel wordt gedirigeerd,

zit ze binnen de kortste keren terug op zijn rug.

Als een insect dat niet opgeeft

en terugkomt voor meer.

Dette

Flitsen

doodstil

diepe streep

droge mond

dood paard

droge was

diep gat

pijlsnel

ravenzwart

jas

draagbaar

dor gras

ravijn

breekijzer

breekbaar

waarom?

blijf

niet doen

gevaar

Dette

GEMIS

Namen vlinderen door mijn hoofd

Toch kan ik het niet

Jou er één te geven

Mijn oren missen nu al

Dat ene eerste woordje

Dat een vrouw gelukkig maakt.

Ik mis je nu al,

Ook al ken ik je niet.

Nooit zal ik jouw bonzend hartje voelen

Nooit die warme gloed

Of in mijn hand tien kleine stokjes

Alsof het vingertjes waren

Een kick van jouw voetje

Die me volledig beroert

Ik mis je nu al

Ook al ken ik je niet

Ik wil je ook niet loslaten

Ook al zal ik je nooit vastgehouden hebben

Voor jou zal altijd plek in m’n hart zijn

Nooit zal m’n zoentje

Jouw pijnlijk neusje genezen,

Zal ik speels door je haren varen.

Weet je, Ik mis je nu al,

Ook al ken ik je niet.

Nooit zal ik je naam uitschreeuwen

Om een rondslingerende sok

Of hem fluisteren in je oor

Met gelukkige trots

Ik zal je nooit écht  moeten afstaan,

Want je bent niet geweest.

Verweesd

…

Traan per traan

…

                                                                  Ik zal je laten gaan.    

                                                                           Ann

Ik word gek!

Gek van de plannen, de kosten, papierwerk

Gek van de dozen, het sleuren, het pakwerk

Gek van mijn leeg, gezellig oud huis

Gek van het stof dat ik grommend opkuis

Gek van mijn beeldjes, geknakt in de vuilbak

Gek van die vaas die nog steeds niet weg mag

Gek van het rek, het hangt in de weg daar

Gek van de ruzie om welke kast waar

Gek van de buurt waar ik niemand meer ken

Gek van getoeter, geschreeuw en gejen

Gek van de nissen, gevangenismuren

Gek van de buren, die zitten te gluren

Gek van het speelgoed waarover ik val

Gek van de stank van muizen, een stal

Gek van die dunne fontein

Wat voel ik me hier klein

Ellen

    Verliefd :

    Verliefd. Voor ’t eerst .

    Hij dé zanger, ik een fan.

    Eén ontmoeting slechts.

    Ik was verkocht.

    Vlinders in m’n buik.

    Haast ging ik door m’n benen.

    Verlamd leek ik

    Van m’n hoofd tot in m’n tenen.

    Ann

 Brandhout

Kast van je overgrootouders

Erfstuk van hun overgrootmoeder

Wel tweehonderd jaar oud

Bloemen, bogen, spiegelglas, marmer

Geboend, tegen memel behandeld

Spiegel voor jezelf

Kunst met een verhaal

Pronkstuk in de living

Nieuwe stoelen van IKEA

Witte tafel, kunststof blad

Inox maakt de kast verouderd

Donker hout tussen lichte meubels

Past niet meer, moet weg

Glas versplintert, Hout verbrandt

Afgeschreven in de kachel

Ellen